Reisverslag West kust Amerika

1 Oktober t /m 30 oktober 2010

Iets met een nulletje........

Vrijdag 1 Oktober
Al vroeg uit de veren om de trein van 06.00 uur te kunnen halen vanuit . Ik had de koffers in de auto van Janneke gedaan en was eerst naar het station gereden daar de bagage er uitgehaald en de auto vervolgens weer terug gebracht naar het huis van Janneke. Even wat heen en weer geloop, maar het leek ons beter , als het gehele stuk met de bagage te lopen.
De treinreis naar Schiphol verliep soepel en zonder problemen. Het voordeel van het reizen met de trein naar Schiphol vind ik dat je gelijk van het perron doorloopt naar de incheck balies. Geen gedoe met parkeren etc. We besloten om gelijk maar de bagage in et checken. Ik had al eerder online ingecheckt en was in de veronderstelling dat we de instapkaart uit een machine konden halen en de bagage ook bij een machine konden inleveren. Helaas …. Al gelijk bij de eerste  machine ging het niet goed en het zou alleen maar erger worden……..De eerste machine waar je normaliter zonder problemen de instapkaart moet krijgen gaf al gelijk aan dat ik me bij de KLM balie moest melden. Oké dan maar naar de balie.  Toen ik voor de balie stond kreeg ik de schrik van m’n leven want wat bleek; het nummer van mijn paspoort correspondeerde niet met het nummer van het ESTA formulier Dit formulier heb je nodig om Amerika binnen te komen en kun je vergelijken met een visum. Ik  had  dit formulier al maanden van tevoren ingevuld. Bij de balie bleek dat het cijfer nul een letter O had moeten zijn (of omgekeerd, ik weet het echt niet meer). De dame achter de balie verwees me door naar een andere balie van de KLM. Op dat moment dropen de zweetdruppels over m’n voorhoofd…..Ik dacht echt dat het op het laatste moment mis zou gaan en de reis niet door zou gaan. Het  zou toch niet waar zijn dat vanwege een nulletje of een ootje de reis niet door zou gaan. Ik voelde me echter letterlijk een nulletje want ik had aldoor tegen Janneke lopen zeuren dat ze dit  ESTA formulier goed moest invullen……
Bij de andere KLM balie keek de dame in kwestie wat verbaasd dat ik was doorgestuurd en kreeg ik daar zonder problemen een instapkaart voor de vlucht naar San Francisco. Ik keek verbaasd naar de instapkaart die ik in mijn hand had. Waarom nu al die drukte om een nul of een O. Ik dacht gelijk wat kan het mij schelen! Ik heb alle papieren die ik nodig ben en ik stap zo aan boord. Dit simpele denken verdween al weer vrij snel en maakte plaats voor twijfel. Ik was eerder in Amerika geweest en ik weet dat ze zich daar overal alles druk  maken en zeker  over een nulletje of een ootje……… Dat verschil kan me tot een terrorist maken!
Ik besloot om me gewoon maar rustig voor te berieden op de reis en maar te wachten wat er op me af zou komen. Slenterend door de Tax free zone hebben we nog wat dingetjes gekocht en tegen half twaalf liepen we naar de boarding balie en konden we rustig aan boord van de KLM “triple seven” stappen die ons naar San Fransico zou brengen Na een mooie en rustige vlucht van ruim 10 uur arriveerden we in SF. Voor de balie van de US customs zag ik hoe uitvoerig en minutieus iedereen werd bekeken en afgehandeld, vingerafdrukken, foto’s van je ogen etc. Zo ook bij ons. Na afgifte van het paspoort zag ik gelijk dat het niet goed zou gaan; bij het bekijken werd er gelijk op op een belletje gedrukt en werd mijn paspoort apart gehouden. Ik kreeg gelijk te horen dat ik i.p.v. links af- naar de bagage en de “vrijheid”- rechts, af moest lopen. Dit is de ruimte die ik wel eens op tv had gezien. De ruimte van de douane die compleet is afgegrendeld en omgeven door glas en deuren. Ik had nog net tijd om tegen Janneke te zeggen dat ze naar de bagageband moest lopen en daar moest wachten.
Ik kwam in een wachtruimte die bewaakt werd door gewapende mannen en overal camera’s. Er was en balie en ik moest  plaats nemen in de wachtruimte. Tja en daar zit je dan. Een dom nulletje……….
Het wachten maakte me niet echt vrolijk, ik zag een aantal mensen die werden afgevoerd met handboeien. Ik dacht echt even dat ik op het eerste de beste toestel terug naar Nederland zou worden gezet.  Na een half uur wachten werd ik naar de balie geroepemn en werd ik onderworpen aan een soort  van verhoor, wat ik kwam doen hoeveel geld ik bij me had waar ik verbleef, met wie ik reisde etc. etc.  Tot m’n verbazing werd er ook nog gemeld dat ik al eerder in  Amerika was geweest (1979-1980) en wilde ze weten waar ik toen was geweest en wat ik had gedaan……. Na mijn verhaal zagen ze dat ik een retourticket had en nadat hij me nog een keer in de ogen had gekeken pakte hij de stempel en ponste met een flinke druk het stempel van de US customs op een lege pagina van mijn paspoort en melde me dat ik de bagage kon halen. “i wish you an pleasant stay in de US”. Ik kon wel een gat in de lucht springen. Snel de transit ruimte uit en op zoek naar Janneke. Die trof ik bij de bagageband en die was inmiddels ook knap ongerust geworden. Na de laatste hinder van de bagage controles stonden we in de aankomst hal en konden we op zoek naar “BART” (Bay Area Rappid Train)
Op het perron deden de machines weer moeilijk, maar een vriendelijke meneer hielp ons om kaartjes te kopen voor de BART. Deze automatische trein zou ons naar het hartje SF brengen.
We waren alle twee opgelucht en blij dat we in de trein zaten en een andere passagier in de trein maakte een mooie foto van ons.